Deze serie ‘publicatie van gespreksverslagen’ eindigt thans: enkele dagen geleden is onze groepsdeelnemer en dierbare vriend BS overleden. Hij was de groepsdeelnemer die wegens de terminale ziekte (ALS), sedert bijna 2 jaar niet meer in staat was onze zelfhelpgroep te bezoeken en daarmede tevens de ongewilde oorzaak werd om te starten met het publiceren van deze gespreksverslagen. Deze oorzaak is met zijn heengaan komen te vervallen. Gisteren werd hij gecremeerd, nadat wij in een ruime kring dierbaren, afscheid van hem mochten nemen. Een aantal deelnemers van onze groep bezocht ook deze bijeenkomst. Zelf werd ik in de gelegenheid gesteld tijdens dit afscheid in de aula enkele woorden te spreken; deze tekst staat hieronder:

Bernard Sprock overleden.
Afgelopen dinsdag bereikte mij het bericht van zijn dood. Niet onverwacht natuurlijk. Vanaf het moment dat de aard van zijn ziekte bekend was, stond de afloop vast. Daarnaast is het waard te weten hoe hij, samen met zijn vrouw Vera, die ziekte-periode van enkele jaren heeft ingevuld. Tegen de achtergrond van toenemende beperkingen van fysieke vermogens bleek de vitaliserende waarde van wederzijds vertrouwen en intense integriteit, waarbij zeker niet onvermeld mag blijven dat hun gevoel voor humor en relativering hen zelden of nooit in de steek liet.

Het was een voorrecht zo af en toe als vriend daar te mogen verkeren: een fietstocht tussen de grote stad en hun huis betekent steeds een feest tussen sloten, riet, vogels en bloemen of juist heel spannend over ijspaden of modderplassen. Kortom, nooit saai. Precies zoals ons onderlinge contact – we hebben veel meegemaakt en geleerd dat lachen mogelijk blijft.
Op waardige wijze is dat alles thans afgerond. Reden voor groot respect richting Bernard en in niet mindere mate Vera, zijn geliefde partner.
Natuurlijk hebben wij Bernard de afgelopen jaren enorm gemist in de groep. Bij dit woord ‘groep’ ga ik er gemakshalve van uit dat iedereen hier en nu weet wat hiermee wordt bedoeld. Voordien was hij heel gewoon en vanzelfsprekend zonder mankeren wekelijks in diezelfde groep aanwezig en zat op zijn vaste plaats, aan het andere eind van de tafel. Als deelnemer, maar ook als beheerder van onze kas. Dat bezoek stopte hij zelf toen zijn stem hem in de steek begon te laten. Zijn aanvankelijk licht lallend geluid vond hij juist in ons gezelschap ongepast, zulks mede vanwege de wellicht hierin schuil gaande associaties met een wijze van leven, waarvoor speciaal in dit soort groepen gepoogd wordt een verandering aan te brengen. Dus toen bleef hij weg. Hij kon zoiets brengen als een grap; trouwens een kunst die hij ook in andere situatie’s voortreffelijk beheerste; de achtergrond was natuurlijk bittere ernst.
Bernard werd zo indirect initiator van de site ‘www.verslavingalsgeschenk.nl’, want wekelijks rapporteerde ik hem schriftelijk over de afgelopen groepsavond; zo ontstond het plan om deze verslagen ook op een site te plaatsen. Bernard zelf participeerde en reageerde via de e-mail, wat ik dan weer meldde in de groep.
Bernard was een uiterst bescheiden mens. Vooral vroeger vond hij zichzelf maar niks. En dat klopte natuurlijk niet. Zo studeerde hij met succes psychologie aan de universiteit van Amsterdam. Vervolgens heeft hij op den duur ook zelf een weg uit zijn eigen doolhof gezocht en gevonden. En kwam daarbij in aanraking met het fenomeen ‘zelfhelp’, aanvankelijk in de vorm van de AA en aansluitend de Werkgroep Buitenveldert. En zo is hij langzaam, maar zeker, uit zijn schulp gekropen. Ik maakte hem daarbij mee bij het opzetten en in stand houden van verschillende projecten, zoals het Stoelenproject, een avond- en nacht opvang voor daklozen in Amsterdam. Het draait nog steeds. En natuurlijk niet te vergeten zijn onvermoeibare participatie en steun aan onze zelfhelpgroep.

Het was ook in deze periode dat hij goed gebruik maakte van de combinatie van persoonlijke eigenschappen en de situatie. Hij stond ingeschreven als verslavingstherapeut en wist dit vak een bijzondere practische inhoud te geven. Zo werden heel wat handen geactiveerd bij de restauratie van de huidige woning/boerderij van Vera en hem: een weergaloos project, alleen maar mogelijk door de unieke combinatie van zijn eigenschappen als deskundig planner / uitvoerend bouwvakker en therapeutisch tovenaar en last but not least de konsekwente steun van Vera. Hierbij ontwikkelde hij zich zelfs ook tot vaardig technisch monteur. Als sprekend voorbeeld noem ik zijn actie om via marktplaats een enorme hydraulische roldeur te kopen, deze ter plekke te demonteren, te transporteren naar de bestemming en tenslotte te monteren in een van de exact passende open stalingangen van zijn boerderij.
Je zou er een boek over kunnen schrijven. Om nog maar te zwijgen over zijn enthousiasme voor de natuur, welke ter plaatse hun boerderij en woonerf omringt en waarbij hij opgewonden kon praten over het paren van karpers, palingen en andere vissen, die jaarlijks, al eeuwen lang, juist daar een plek in de sloot bleken te kiezen om zich precies daar en dus na hun reis over verschillende continenten en wereld-zeeën, voort te planten. Of het nestelen van allerlei uiterst bizarre vogeltjes, de ijsvogel voorop, waar Benard, gastvrij als altijd, natuurlijk een aangepaste woning voor in elkaar knutselde. Tegen deze achtergrond heeft ook Bernard zijn verhaal nu afgerond.
Bernard, ik dank je zeer voor je warme vriendschap. Salut!

Dees Postma
Amsterdam, 4 september 2010.

ps: het stoppen met de gespreksverslagen, veroorzaakt natuurlijk niet automatisch het wegvallen van deze site. Hierover zullen wij ons nog beraden. Voorshands stellen wij ons voor relevante ontwikkelingen middels dit kanaal ook in de toekomst te publiceren. De tot dusverre ontvangen reacties doen ons veronderstellen, dat een en ander aan een duidelijke behoefte tegemoet zal kunnen komen. Hierover zullen wij nader berichten.
————————————————-